இரண்டு திரைப்படங்கள் – என் விமர்சனம்

இது ஏதோ வீரம் மற்றும் ஜில்லா படத்து விமர்சனங்கள் என்று நினைத்தால் தயவு செய்து மன்னியுங்கள். இது அவை வெளியாவதற்கு சற்று முன்பு வெளியான படங்கள்.

பொதுவாக திரைப்படங்கள் பார்க்கும் வழக்கம் இல்லையென்றாலும் சமீபத்தில் இரண்டு படங்கள் பார்த்தேன். ஒன்று “பிரியாணி” இன்னொன்று “என்றென்றும் புன்னகை”.

பையனின் கட்டாயத்தால் பார்த்தது பிரியாணி. தூத்துக்குடி வகுப்பிற்கு சென்ற போது ஒரு நாள் ஆறு மணிக்கே வகுப்பு நிறைவடைந்து விட்டதால் பக்கத்தில் இருந்த அரங்கில் பார்த்தது என்றென்றும் புன்னகை.

இந்த இரண்டு படங்களிலும் பொதுவாக பார்த்து வெறுத்துப் போன ஒரு அம்சம் – குடி, குடி, குடி.

முன்பு லிம்காவிற்கு ஒரு விளம்பரம் வரும்.

காலையில் எழுந்ததும் லிம்கா, தூங்கும் முன் லிம்கா, சாப்பிடும்போது லிம்கா, சாப்பிட்ட பின் லிம்கா, துக்கத்திற்கும் லிம்கா, மகிழ்ச்சிக்கும் லிம்கா, பயணத்தின் முன்பும் லிம்கா, பின்பும் லிம்கா. என்னைப் போன்ற வயதானவர்களுக்கு இந்த விளம்பரம் நினைவில் இருக்கலாம்.

அது போல இந்த இரண்டு திரைப்படங்களிலும் வரும் கதாபாத்திரங்கள் எதற்கெடுத்தாலும் மது அருந்துகிறார்கள். எல்லா நேரத்திலும் மது அருந்துகிறார்கள். எல்லா சூழ்நிலைகளிலும் மது அருந்துகிறார்கள், எல்லா இடங்களிலும் மது அருந்துகிறார்கள். சிவப்பு எச்சரிக்கை எப்போதும் திரைக்குக் கீழே ஒளிர்ந்து கொண்டிருக்கிறது. டாஸ்மாக்கின் வருமானத்தை பெருக்குவதில் அம்மாவை விட தமிழ் திரைப்பட இயக்குனர்கள் மிகவும் துடிப்பாக இருக்கிறார்கள் போலும்.

இளைஞர்களை நீங்களே மதுபானக்கடைக்கு அனுப்பி விடாதீர்கள், தயவு செய்து.